İlgi ve Sevgi Eksikliği Güvensizlik Yaratır
İnsanlar bedensel gereksinimleri olan beslenme ve korunmayı sağladıktan sonra sevgi gereksinimine doyum aramaya başlarlar.
Sevgi olmadıkça insanlar arası bağlantı, ilişki, iletişim, etkileşim kurulamaz.
Sevgiden yoksun bir ortamda insanın kendisine ve başkalarına güven ve saygı duyması sağlanamaz.
İnsanın yaşamı bir görev saymasına, çalışmasına, kendini gerçekleştirmesine, yaratıcı olmasına ancak sevgiyle ulaşılır.
Tek cümleyle, sevgi olmadan «insan» olunmaz.
Sevgi tanımı zor bir kavramdır. İnsanın kendisine, başkalarına, canlı varlıklara, nesnelere, duygu ve düşüncelere karşı duyduğu güçlü bir bağlılık, ilgi ve yakınlık; bunların insanın ruhsal yaşantısında bıraktığı güzel, hoş, iyi, tatlı bir duygulanım durumudur sevgi. Bu duygulanım durumu insana dirlik, düzenlik, neşe ve sevinç verir. Kısaca, sevgi insanı mutlu eder. Sevgi gereksinimi yaşam boyu sürer. İnsanlar yaşam boyu bu gereksinime doyum aramak için çalışıp çabalar.
«BENİ DEĞİL, BİRBİRLERİNİ SEVMİYOR İNSANLAR»
Çeşitli ruhsal yakınmaları olan genç bir hekim, sevgisizliği şöyle anlatıyor: «İnsanları, yaşamı sevmiyorum. Beni yaşama bağlayacak, insanları sevdirecek bağlantılar arıyorum. Bulamadan, bulamıyorum... Her geçen gün insanlardan ve toplumdan daha çok uzaklaşıyorum. Bunlardan uzaklaştıkça sevgisizliğim artıyor. Sevgisizliğim arttıkça insanlardan ve toplumdan nefret ediyorum... Yaşadığım her gün sinsi sinsi gelişen bir tümör gibi beynimi kaplıyor. Duygularımı, düşüncelerimi yiyip bitiriyor... İnsanları neden sevmiyorum? Bu sorunun cevabını çok araştırdım. İnsanlar beni sevmiyor. Beni değil, birbirlerini sevmiyor insanlar. Çoğu insan elindeki olanağı ve yetkiyi kendi çıkarma kullanıyor. Başkalarını aşağılamaktan, onların onurunu kırmaktan haz duyuyor... Sevgisizlik yüzünden, mesleğim olan hekimliği bile yapamıyorum. Duygularım, düşüncelerim, yaşamla barışık olmama yetmiyor. Kendimi çok fazla dinliyorum. Sürekli kendimle hesaplaşıyorum. Buna karşın kendimi anlamıyorum, tanımıyorum. Kim olduğumu, ne istediğimi bilmiyorum. Türlü gelgitler arasında direnme ve savaşma gücümü yitirdim, ölümü, kendi isteğimle gerçekleşecek ölümü çok düşündüm.
«Bütün bunların nedeni sevgisizlik. Başkalarının karşısında kendimi aşağılanmış, değersiz, düş kırıklığına uğramış görüyorum. Onların gözlerine, yüzüne bakamıyorum. Göz göze, yüz yüze gelmekten çekmiyorum. Onlarla ilgili duygularımı, düşüncelerimi anlayacaklarından korkuyorum. Bu tür duygu ve düşünceler taşıdığım için utanıyorum.»
Konu: İlgi ve Sevgi Eksikliği Güvensizlik Yaratır... 
Ptsi Ağus. 03, 2009 9:22 pm
